Plaża Omaha

Desant na plaży „Omaha”

II wojna światowa, front zachodni, lądowanie w Normandii
6 czerwca 1944, desant na plaży „Omaha”
Czas	6 czerwca 1944, godz. 5.30 – 17.00
Miejsce	przyczółki między Port-en-Bessin a rzeką Vire, Dolna Normandia
Terytorium	Francja
Przyczyna	operacja Overlord
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
III Rzesza Stany Zjednoczone Wielka Brytania Kanada Wolna Francja Norwegia
Dowódcy
Dietrich Kraiss Omar Bradley Norman Cota Clarence Huebner
Siły
7 800 żołnierzy ok. 43 250 żołnierzy
Straty
ok. 1,2 tys. żołnierzy ok. 3 tys. żołnierzy
Położenie na mapie Francji miejsce bitwy
49°22′08″N 0°52′07″W

Sektor Dog Green

Sektor Dog White

Sektor Dog Red

Sektor Easy Green

Sektor Easy Red

Sektor Fox Green

„Omaha” – kryptonim jednego z pięciu odcinków lądowania aliantów w Normandii 6 czerwca 1944. Był to jeden z dwóch odcinków przydzielonych Amerykanom. Odcinki dzieliły się na sektory, z których niektóre były podzielone dodatkowo na podsektory nazywane plażami i oznaczone nazwami kolorów. „Omaha” dzieliła się, patrząc od zachodu, na: Able, Baker, Charlie, Dog (Green, White, Red), Easy (Green, Red), Fox (Green, Red) i George. Odcinek „Omaha” położony jest w Normandii w północnej Francji i rozciąga się na 31,6 km, pomiędzy Isigny-sur-Mer nad rzeką Vire na zachodzie, a Port-en Bessin na wschodzie. Okazała się najtrudniejszą do zdobycia.

Bitwa

W akcji brały udział amerykańska 29 Dywizja Piechoty pod dowództwem gen. Charlesa Gerhardta, wspomagana przez 8 kompanii Rangerów, oraz doświadczona w działaniach desantowych 1 Dywizja Piechoty, dowodzona przez gen. Clarence’a Huebnera. 29 Dywizja nacierała w zachodniej części odcinka, a 1 Dywizja we wschodniej.

Obrona

Walki toczyły się na odcinku 6,5 km pomiędzy Vierville a le Grand Hameau. Obrońcy zajmowali pozycje na stromych urwiskach i wzgórzach w wielu betonowych bunkrach, które tworzyły tzw. gniazda oporu z odpowiednią numeracją bez ciągłej linii obrony. Niemcy dysponowali tutaj 60 działami różnego rodzaju, a także dużą ilością broni maszynowej. Szczególnie niebezpieczne było działanie na skraju plaż umocnionych dodatkowo 6 metrami betonowej zapory. Broniony był przez niemiecką 352 Dywizję Piechoty, która nie została uwzględniona w planach operacji Overlord. Jednym z najbardziej znanych punktów obrony było Gniazdo Oporu 62 z tzw. Bestią z Plaży Omaha, która wystrzeliła ok. 12 000 pocisków z karabinu maszynowego i ok. 400 nabojów z dwóch karabinów podczas schładzania luf karabinu maszynowego.

Natarcie

O godzinie 5:30 do plaż zbliżyły się pierwsze oddziały amerykańskie. W pierwszej fali ataku brało bezpośrednio udział 3 tys. żołnierzy. Były to grupy bojowe z 1, 29, 4 dywizji oraz pododdziały wojsk lądowych i marynarki wojennej. Ich zadaniem było zniszczenie przeszkód podwodnych. Każda z grup miała wyznaczoną strefę lądowania. Plaża była przydzielona po połowie 16 pułkowi 1 dywizji generała Clarence’a Huebnera i 116 pułkowi 29 dywizji generała majora Charlesa Gerharda. Strefy te z kolei podzielono na sektory, z których każdy otrzymał zakodowaną nazwę. Żołnierze 1 Dywizji mieli desantować na „Easy Green”, „Fox Green”, „Fox Red”, zaś 29 Dywizja na „Charlie”, „Dog Green”, „Dog White", „Dog Red” i „Easy Green”. Strefy „Fox Green” i „Dog Green” przeszły do historii jako „Bloody Omaha”. Z 32 amerykańskich czołgów pływających typu Sherman DD, stanowiących wsparcie działań piechoty, jedynie 4 dotarły do brzegu. Przygotowanie natarcia w postaci bombardowania z powietrza i ostrzału artyleryjskiego z morza nie zniszczyło niemieckiej obrony. Wiatr, wysokie fale i prąd morski uniemożliwiły jednostkom desantowym precyzyjne lądowanie w wyznaczonych rejonach. Nacierająca piechota amerykańska znalazła się w krzyżowym ogniu niemieckich karabinów maszynowych i pod ostrzałem moździerzy oraz dział 88 mm. Dodatkowym utrudnieniem dla nacierających była ograniczona widoczność spowodowana dymem wybuchów wcześniejszego bombardowania i ostrzału. Żołnierze byli zmęczeni i cierpieli z powodu choroby morskiej. Ekwipunek, nasiąknięty wodą i wypełniony piaskiem, uniemożliwiał szybkie posuwanie się do przodu. W ciągu pierwszych godzin desantu wszyscy dowódcy zostali albo ciężko ranni, albo zabici. Natarcie załamało się. Dowództwo rozważało przerwanie akcji i skierowanie pozostałych sił na odcinek plaży „Utah”. W toku ciężkich walk atakującym udało się jednak dotrzeć do umocnień brzegowych. Dzięki podłużnym minom bangalore zniszczyli zasieki z drutu kolczastego i unieszkodliwili pola minowe, co pozwoliło na ominięcie bunkrów, zajście ich od tyłu i zdobycie za pomocą miotaczy ognia. Alianckie niszczyciele, ryzykując wpadnięcie na mieliznę, z bliska ostrzelały niemieckie pozycje obronne niszcząc gniazda obrony.

Wynik

Po prawie 10 godzinach boju plaża została zdobyta. Powodzenie natarcia zostało okupione ok. 3 tysiącami zabitych, rannych i zaginionych alianckich żołnierzy.

W kulturze

Filmy

• Szeregowiec Ryan
• Najdłuższy dzień

Gry komputerowe

• Battlefield 1942
• Company of Heroes: Kompania braci
• Medal of Honor: Allied Assault
• Medal of Honor: Frontline
• Faces of War: Oblicza wojny
• D-Day
• Day of Defeat
• Day of Infamy
• R.U.S.E.
• Call of Duty: WWII
• Hell Let Loose
• Easy Red
• Easy Red 2 (Normandy DLC)

Gry planszowe

• D-Day at Omaha Beach (Decision Games)
• Bloody Omaha: D-Day 1944 (Critical Hit, Inc.)
• Normandia 1944 (Taktyka i Strategia)
• Combat Commander: Battle Pack #3 – Normandy (GMT Games)
• The Battle for Normandy (GMT Games)
• D-Day Dice: Atlantikwall (Valley Games, Inc.)
• Memoir 44 (Days of Wonder)

Muzyka

• Iron Maiden – The Longest Day
• Sabaton – Primo Victoria
• My Chemical Romance – The Ghost of You
• We As Human – Fly

Zobacz też

• kody operacji „Overlord” w krzyżówkach

Bibliografia

• Stephen E. Ambrose: D-Day 6 czerwca 1944. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1999. ISBN 978-83-89656-43-8. Brak numerów stron w książce